اهواز نیاز آگهی استخدام – نیازمندی های اهواز – آگهی تبلیغاتی
یا از نمونه های ایرانی، عشق و رابطه ای که میان آهنگسازِ «خواهران غریب» با دختران دوقلویش، «آقایوسف» و دخترش، شکیبایی و مریلا زارعی در «دست های خالی» و نادر و ترمه در «جدایی نادر از سیمین» وجود داشت را در خاطر دارید؟
در خارج از دنیای فیلم ها و در عالم سینما هم پدر و دخترانی را می شناسیم که دلشان برای هم پر می کشد؛ مجید و نیکی مظفری قطعا یکی از مهم ترین آنها هستند؛ دو بازیگر پیشکسوت و جوانی که جدا از رابطه پدر فرزندی با هم رفیق اند. در آستانه سال جدید تصمیم گرفتیم با این دو هنرمند همراه شویم و سری به دنیای شخصی و کاری آنها و دلمشغولی هایشان بزنیم. خواندن این گفت وگوی صمیمانه و نوروزی و پدر ـ دختری را از دست ندهید.
آقای مظفری، ظاهرا شما جزو آن دسته از بازیگرانی نیستید که خبر تولد فرزندتان را سر صحنه فیلمی به شما داده باشند، بلکه خودتان در لحظه تولد دخترتان، نیکی در بیمارستان حضور داشتید. شهریور 66 مشغول کار در چه فیلمی بودید؟
آن موقع تازه بازی ام در فیلم «تشکیلات» (منوچهر مصیری) تمام شده بود و برای بازی در فیلم «گل مریم» (حسن محمدزاده) قرارداد بسته بودم. در آن روز بخصوص ساعت 10 شب وارد بیمارستان شدیم و حدود ساعت 5/9 صبح فردا نیکی به دنیا آمد. منتهی در این مدت مادر نیکی خیلی درد کشید و اذیت شد و من مدام فکر می کردم پس چرا دکتر نمی آید. در حالی که بعد به من گفتند تا تشخیص ندهند که زمان به دنیا آمدن بچه نزدیک است، دکتر خبر نمی کنند. به هر حال وقتی دکتر آمد، همکارانش به او گفتند مظفری بالاست و خیلی هم عصبانی است، برای همین او از در دیگری وارد اتاق عمل شد. وقتی بچه به دنیا آمد، دکتر به من گفت مادر و بچه هر دو سالم هستند و جای نگرانی نیست. در آن لحظه عصبانیتم برطرف شد و خیلی خوشحال شدم.
دختر: آره، من هم یادم است! (پدر و دختر می خندند)
خانم مظفری، اولین بار کی فهمیدید دختر مجید مظفری هستید و پدرتان صاحب نام و آوازه ای است؟!
از وقتی یادم می آید، می دانستم دختر مجید مظفری هستم و از بچگی می دیدم که پدرم یک آدم معمولی نیست و بازیگری مشهور و محبوب است.
پدر: فکر می کنم نیکی زمانی متوجه حرفه و موقعیتم شد که داشتم «سایه های هجوم» (احمد امینی) را بازی می کردم.
دختر: (با تعجب و خنده به پدرش نگاه می کند و می گوید): نه! از خیلی قبل ترش می دانستم شما کی هستید.
پدر: (خطاب به دختر) منظورم موقعی است که تو را با خودم سرصحنه های فیلم هایم می بردم؛ مثل فیلم «بیا با من» (مهدی ودادی).
دختر: یک صحنه هم در این فیلم بازی کردم؛ بابا یادته؟
پدر: (می خندد) آره، نیکی وقتی کوچک بود در چند تا از فیلم هایم بازی کرد.
دختر: در «سایه های هجوم» هم بودم.
چون پدرتان مشهور بود، احتمالا معلم و مدیر و ناظم، ایشان را زود به زود به مدرسه احضار می کردند، نه؟! اصلا درسخوان بودید؟
نه این که شاگرد تنبل باشم، اما خیلی میانه خوبی با درس نداشته و بیشتر به ورزش و هنر علاقه داشتم. ولی بله، سعی می کردند به بهانه های مختلف پدرم را صدا کنند. شما تصور کنید وقتی خوش تیپ ترین پدر دنیا وارد یک مدرسه می شود، چه اتفاقی می افتد؟! (پدر خوش تیپ می خندد)
پدر: یادم می آید وقتی اولین بار نیکی را به مهدکودک فرستادیم، فردایش مرا خواستند. وقتی رفتم به من گفتند که نیکی می گوید معلم از اتاق بیرون برود، من می خواهم درس بدهم! او به قدری به این مساله اصرار کرد که مادر نیکی مجبور شد او را از مهد کودک بیرون بیاورد و هر کاری هم کردیم دیگر به مهد نرفت!
معمولا بچه ها عشقِ مبصر شدن دارند، اما تا حالا ندیدم کسی بخواهد از همان اول، معلم شود!
دختر: (می خندد) حتی روز اول مدرسه هم می دیدم بیشتر بچه ها گریه می کردند و دوست داشتند مادرشان پیششان بماند، اما من با گریه به مادرم می گفتم تو چرا می خواهی پیش من بمانی؟! و تمام خوراکی هایی را که مادرم برایم خریده بود به آن بچه هایی دادم که گریه می کردند.
از سال های دور رسم بوده که بچه ها به مناسبت روز پدر، برای پدرشان جوراب بخرند! شما هم تا به حال این کار را کرده اید؟
(پدر می خندد)
دختر: آره، خریدم. این چیزی که می گویم شاید خیلی شعاری باشد، اما هیچ چیزی در دنیا نمی تواند عشق و علاقه و مهری را که پدرم به من داشته و دارد جبران کند. ما به مناسبت و بی مناسبت و با هدیه و بی هدیه از صمیم قلب به یاد هم هستیم و همدیگر را دوست داریم.
آقای مظفری، بامزه ترین جشن تولدی را که برای نیکی گرفتید یادتان است؟
جشن تولد چندان ویژه ای را الان به یاد ندارم، ولی چهارشنبه سوری ها را خوب یادم است. هر موقع نیکی بیرون می رفت که از روی بوته بپرد و آتش بازی کند، آتش می گرفت! (پدر و دختر می خندند)
خانم مظفری، شما حتما به خاطر حرفه پدر با سینمایی ها هم رفت و آمد داشتید. با هیچ کدام از چهره های امروز بازیگری دوست و همبازی بودید؟
من همیشه عاشق لیلا حاتمی بودم و رابطه دوستانه خیلی خوبی با هم داشتیم. آن موقع او در سوئیس زندگی می کرد و زمانی که به ایران می آمد، حالم واقعا خوب بود، اما وقتی می خواست برود، از دو روز قبلش حالم بد می شد. لیلا حاتمی، چه به لحاظ شخصیتی و چه بازیگری الگوی من است.
وقتی پدرتان برای بازی در «مسافران» (بهرام بیضایی) سیمرغ بلورین بازیگری را از جشنواره فجر گرفت، شما فقط چهار سال داشتید. چه زمانی به ارزش معنوی این جایزه پی بردید؟
من در دوران اوج کاری پدرم به دنیا آمدم و از همان دوران کودکی می دانستم که چه جایگاهی دارد. او کنار خودم نشسته بود و من تصویرش را روی پرده سینما و صفحه تلویزیون می دیدم. کمی که بزرگ تر شدم هم متوجه اهمیت آن سیمرغ شدم و می دانستم که برای بازی خوبش تشویق شده است.
الان آن سیمرغ کجاست؟
جلوی چشمم و در خانه مان.
آقای مظفری، لحظه دریافت سیمرغ چه حسی داشتید؟
این سیمرغ را نباید به من می دادند، برای این که آن را به عنوان نقش مکمل دادند. در حالی که من نمی دانم پس نقش اصلی مرد فیلم «مسافران» چه کسی بود؟! به نظرم داوران آن دوره از روی لطف یا دلجویی بود که آن سیمرغ را به من دادند. در صورتی که من چهار بار نامزد دریافت سیمرغ بهترین بازیگر نقش اول مرد شدم که آنها بیشتر برایم ارزش دارد. از آن چهار بار دو بار را هم مجبور شدند جایزه را به افراد دیگری بدهند؛ مساله ای که آن را به خود من هم گفتند. وقتی من برنده سیمرغ مکمل شدم، تصمیم گرفتم جایزه ام را به آقای جهانگیر فروهر که اتفاقا در مسافران هم بازی می کرد و آن سال فیلم خانه خلوت را هم داشت، تقدیم کنم که اجازه این کار از سوی مسئولان وقت فارابی به من داده نشد. الان خیلی پشیمان و متاسفم که چرا این کار را نکردم.
خانم مظفری، هیچ وقت در انشاهایتان نوشتید که می خواهید در آینده بازیگر شوید؟
(می خندد) بله، همیشه همین را می نوشتم. قبل از این که مدرسه بروم و خواندن و نوشتن بدانم، شب ها سرم را روی شانه پدرم می گذاشتم و وقتی او مشغول خواندن فیلمنامه بود، من هم آنقدر به کلمات زل می زدم تا خوابم ببرد!
فیلمنامه را خط خطی نمی کردید یا رویش نقاشی نمی کشیدید؟!
(با تعجب) نه. (رو به پدرش) بابا، می کردم این کارو؟!
پدر: نُچ!
دختر: از همان اول حرفه ای رفتار می کردم.
آقای مظفری، با بازیگر شدن دخترتان…
دختر: (حرفم را قطع می کند) شما را به خدا، این سوال را نپرسید! هزاربار این سوال را از ما پرسیدند.
نپرسم؟
دختر: نه، واقعا نپرسید.
پدر: (با خنده و خطاب به دخترش) حالا بگذار، سوالشان را بپرسند ببینم چیست.
با بازیگر شدن دخترتان راحت کنار آمدید؟
پدر: بله خب.
(من خطاب به دختر) دیدید پدرتان راحت با این سوال برخورد کرد؟
پدر: (در حالی که نیکی می خندد) برای این که نیکی دختر بسیار با استعدادی است. فقط امیدوارم عذاب هایی که نسل ما کشید، نسل اینها به عنوان بازیگر نکشد.
هیچ گاه شده برای حضور دخترتان در یک فیلم یا سریال پارتی بازی کنید؟
نه، اصلا. حتی در آخرین فیلمی هم که تهیه کردم، اصرار نداشتم نیکی بازی کند و این مساله را در اختیار خود کار گذاشتم. الان هم او را به هیچ کارگردانی پیشنهاد نمی کنم. ولی همیشه درباره بازیگری و نقش هایش با نیکی مشورت می کنم که چه کاری را قبول کند یا نکند، اما با این حال او اختیار کامل دارد و می تواند نقشی را بپذیرد یا نه. فقط خوشحالم که حرف مرا گوش کرده و از تئاتر شروع کرده است.
در شب افتتاحیه نمایش «یک صبحِ ناگهان» (حسین پاکدل) که دخترتان در آن بازی می کرد، شما در ردیف اول تماشاگران نشسته بودید و من هم دو ردیف دورتر و مشرف به شما. نکته جالب برایم این بود که در نگاهتان، هم نوعی حس غرور و خوشحالی می دیدم و هم نگرانی و دلواپسی پدرانه. چه حسی دارید وقتی نیکی را روی صحنه می بینید؟
من می دانم صحنه یعنی چه. صحنه تئاتر خیلی بی رحم است. دوربین تلویزیون و سینما هم به کسی رحم نمی کند و اگر تمرکز نداشته باشی و با دروغ با تماشاگر روبه رو شوی و بازیگری را بازی کنی، لو می روی. بنابراین بخش زیادی از نگرانی من به این مساله برمی گردد، اما خوشبختانه نیکی پله پله در بازیگری پیشرفت کرده و با اعتماد به نفس و توانایی که دارد، از نگرانی هایم کم کرده است و باعث شده من در بازیگری هم به او افتخار کنم.
خانم مظفری، کدام یک از نقش آفرینی های پدر را بیشتر دوست دارید؟
واقعا همه بازی های او را دوست دارم؛ بویژه بازی اش در مسافران، سگ کشی و جنگ نفتکش ها.
بیشتر فیلم ها و بازی های خوبتان متعلق به دهه های 60 و 70 است.
پدر: اصلا شکوفایی سینمای ایران در دهه های 60 و 70 بود؛ هرچند پیش از انقلاب و در قالب سینمای پیشرو و موج نو هم فیلم های خوب و قابل اعتنایی ساخته شد.
معمولا می گویند دخترها بابایی هستند؛ اما شما یکی از بهترین مثال ها در این زمینه هستید. راز این رفاقت چیست؟
دختر: این مساله ریشه در رابطه صمیمانه خانواده مان دارد. من با مادرم هم خیلی رفیق بودم و رابطه صمیمانه و دوستانه ای با او داشتم. از وقتی او از میان ما رفت، تمام زندگی ام پدرم شد. به نظرم پدر و مادر، بهترین دوستان یک آدم هستند و هیچ چیز بهتر از این نیست که بچه ها در هر موردی با پدر و مادر خود مشورت کنند و با آنها رفیق باشند.
پدر: یکی از رفتارهای خوبی که نیکی دارد، ترجیح دادن محیط خانواده به محیط های دیگر است. او دلش برای خاله، دایی، عمه و عموهایش تنگ می شود و در اولین فرصت به آنها سر می زند. خوشبختانه او ارتباطش را با خانواده و فامیل قطع نکرده است. یکی از مهم ترین نکته هایی که بچه ها باید متوجه آن باشند، این است که هیچ موقع پدر و مادر از دست بچه هایشان ناراحت نمی شوند، اما به خاطر و برای آنها ناراحت می شوند. نیکی هم ازجمله بچه هایی است که می داند اگر در رابطه با او عصبانی شوم، از دست او نیست، بلکه به خاطر اوست.
دختر: من دوستان خوب زیادی دارم، اما کانون گرم خانواده یک چیز دیگر است و حس امنیت خوبی به آدم می دهد.
آقای مظفری، تا به حال پیش آمده لحظه سال تحویل کنار خانواده و دخترتان نباشید؟
نه، همیشه کنار خانواده ام بودم.
بهترین عیدی که به نیکی دادید، چه بود؟
پدر: (مکث می کند)
دختر: پارسال بود. او بهترین کادوی زندگی ام را به من داد.
پدر: (می خندد) ابتدای سال گذشته مریض شدم و نیکی از من قول گرفت که خودم را سلامت نگه دارم. برای همین هر روز صبح اگر وقت کنم به باشگاه انقلاب می روم و ورزش می کنم.
می دانم هر دوی شما پدر و دختر اهل سفر هستید. برنامه تان برای نوروز چیست؟
پدر: تصمیم داریم که با جمعی از دوستان، اتوبوسی کرایه کنیم و به یک سمتی برویم، فعلا جایش معلوم نیست.
مشهد، شمال و کیش ازجمله جاهایی است که شما و دخترتان معمولا به آن سفر می کنید. به مردم توصیه می کنید به کجاها سفر کنند؟
کشور ما امن ترین جای دنیاست و هموطنان ما به هر جای ایران که سفر کنند، می توانند خوش بگذرانند. من فقط لازم است اینجا توصیه ای به شهردار تهران بکنم؛ پیشنهادم این است که هزاران تُن سبزه عید تولید شده از سوی مردم به جای این که در روز سیزده بدر دور ریخته و در طبیعت پراکنده شود، در جای خاص و معینی تحویل گرفته و بازیافت شود.
اصلا می توان چمنِ چند استادیوم فوتبال را تامین کرد!
پدر: (می خندد) بله. من مخالف این رسم زیبای نوروزی نیستم، بلکه منظورم خروجی مناسب و بهینه از آن است. بحث دیگرم این است که وقتی ما مهمانی به خانه دعوت می کنیم، سعی می کنیم بهترین پذیرایی را از او داشته باشیم و بهترین امکانات را در اختیارش قرار دهیم. در شروع بهار هم طبیعت همین کار را انجام می دهد و با فراهم آوردن زیباترین چیزها از ما انسان ها پذیرایی می کند. اگر مهمان قدر پذیرایی میزبان را نداند و به جای تشکر همه چیز را از بین ببرد، چه حسی به میزبان دست می دهد؟ کارهای ناشایستی هم که ما با طبیعت می کنیم، همین است. بیایید حالا که طبیعت ما را دعوت به این مهمانی زیبا کرده، رفتار درستی داشته باشیم و از ریختن زباله، شکستن درختان و افروختن آتش در طبیعت پرهیز کنیم.
خانم مظفری، در سال جدید چه آرزویی برای پدر و مردم ایران دارید؟
برای پدرم و همه مردم ایران سلامت روحی و جسمی آرزو دارم و امیدوارم همه مریض ها شفای عاجل پیدا کنند و مشکلات مالی مردم هم برطرف شود. برای خودم هم سالی پر از کار آرزو می کنم.
آقای مظفری، شما چه آرزویی دارید؟
من هم آرزوی سلامت و خوشبختی همه دختران ایران ازجمله نیکی را دارم و امیدوارم در کار و زندگی شان موفق باشند. آرزوی دیگرم این است که امسال بتوانم یک فیلم سینمایی خیلی خوب بسازم.
دختر: (با خنده خطاب به پدرش) با من هم قرارداد می بندید آقای مظفری؟
پدر: (می خندد) بله، با شما هم قرارداد می بندیم خانم مظفری!
علی رستگار