اسوه‌ای برای زنان

زینب در دوران عمر بابرکت و پر فراز و نشیب خود با سختی ها و رنج‏های زیادی مواجه می شود، از شهادت پدر و مادر، شهادت برادران و فرزندان و حوادث تلخی چون اسارت و… را به جان می خرد.

این سختی​‏ها او را فردی صبور و بردبار می کند و نسب نبوی و تربیت علوی و لطف خداوندی از او فردی با خصوصیات و صفات برجسته می سازد، آن طوری که او را «عقیله بنی هاشم‏» می‏​نامند.

به گواهی امام سجاد (ع) بی آن که آموزگاری داشته باشد؛ عالم و دانشمند بود. بخوبی از قرآن آموخته بود که هدف از آفرینش و خلقت انسان رسیدن به قله کمال بندگی است.

زینب(س) عبادت‏ها و نماز شب‏های پدر و مادر را از نزدیک دیده بود. او در کربلا شاهد بود که برادرش امام حسین علیه السلام در شب عاشورا از دشمن فرصت گرفت تا با خدا راز و نیاز کند.

زینب هم از عاشقان عبادت و شب زنده داران عاشق بود و هیچ مصیبتی او را از عبادت باز نداشت. در مسیر کوفه تا شام همه نمازهای واجب و مستحب را اقامه کرد و در بعضی منازل از شدت گرسنگی و ضعف، نشسته نماز می گزارد.

عفت و پاکدامنی، برازنده‏ ترین زینت زنان و گران قیمت ترین گوهر برای آنان است. زینب، درس عفت را بخوبی در مکتب پدر می آموزد، هنگامی که می خواهد به زیارت رسول خدا(ص) برود، شبانه از خانه بیرون می آید، در حالی که حسن (ع) در سمت راست او و حسین (ع) در سمت چپ او و امیرالمومنین (ع) پیش رویش راه می رفتند.

هنگامی که به مزار رسول خدا (ص) نزدیک می شود، علی (ع) جلو حرکت و نور چراغ را کم می کند. زینب حجاب و عفت ‏خویش را حتی در سخت‏ ترین شرایط به نمایش می گذارد. او در دوران اسارت و در حرکت از کربلا تا شام سخت ‏بر عفت ‏خویش پای می‏فشارد.

او در ولایتمداری سر آمد است. زینب علیهاالسلام بخوبی درس ولایتمداری را از مادر فرا گرفت و آن را به زیبایی در کربلا به عرصه ظهور می رساند.

بعد از شهادت مادر، روحیه بخش پدر و برادران است، در شهادت برادرش امام حسن (ع) نقش مهمی را برای تسلای بازماندگان ایفا می کند.

او در حادثه کربلا پیوسته یاور غمدیدگان و پناه اسیران می شود، از قتلگاه تا پس کوچه‏ های کوفه، از مجلس ابن زیاد تا ستمکده یزید، در همه جا فرشته نجات اسیران می شود.

در ایثار نیز گوی سبقت را از دیگران ربوده است. او برای حفظ جان دیگران، خطر را به جان می‏خرد و در تمام صحنه ‏ها، دیگران را بر خود مقدم می‏دارد.

او در ماجرای کربلا حتی از سهمیه آب استفاده نمی‏ کند و آن را نیز به کودکان می ‏دهد. در بین راه کوفه و شام، با این که خود گرسنه و تشنه بود، ایثار را به بند کشیده و آن را شرمنده ساخت، غذایی را که به عنوان سهمیه و جیره می ‏دادند، بین کودکان تقسیم می ‏کند. او سختی‏ها و تازیانه‏ ها را به جان می‏ خرید و نمی‏ گذارد بر بازوی کودکان اصابت کند.

زینب، بهره مند از شجاعت ‏حیدری است. بر سر دشمن فریاد می‏زند، دشمن را توبیخ و تحقیر می‏ کند و هراسی به دل راه نمی هد. او از برق شمشیر قاتلان واهمه ندارد، در آن روز فراموش نشدنی، در میان آن همه شمشیر و آن همه کشته فریاد می ‏زند که آیا در میان شما یک مسلمان نیست؟ در مقابل یزید و دهن کجی‏ ها و بدزبانی ‏های او، شجاعت ‏حیدری را به نمایش می گذارد و وجدان خفته مردم را بیدار می کند.

زینب، بانویی است که هستی خود را در راه خدا و فرزندان عزیزتر از جان خود را در راه حضرت دوست تقدیم می کند. میلاد حضرتش و روز پرستار بر همگان مبارک باد.

محمد خامه یار – جام جم